Επειδή η δεύτερη μέρα του Φεστιβάλ Κινηματογράφου ήταν αφιερωμένη στον Τομ Κρουζ και το «Top Gun Maverick» και βέβαια ο Τομ Κρουζ δεν θα μπορούσε να εμφανιστεί με έναν καθόλα συμβατικό τρόπο.
Λίγο πριν ξεκινήσει η επίσημη προβολή της ταινίας, περισσότερα από δύο χρόνια από τον αρχικό της προγραμματισμό, ο ουρανός των Καννών γέμισε από αεροπλάνα που «ζωγράφισαν» τα χρώματα της σημαίας της Γαλλίας.
Ήταν ένα από τα events που οργανώθηκαν για να γιορταστεί η ταινία που πιθανώς θα είναι η πιο εμπορική της επόμενης χρονιάς και πάντως παραμένει μια από τις πιο πολυαναμενόμενες.
Ο ίδιος ο Τομ Κρουζ δεν χρειάστηκε να πέσει από τον ουρανό για να προκαλέσει πανδαιμόνιο, αρκεί που εμφανίστηκε.
«Γιατί γυρίζω ο ίδιος τις επικίνδυνες σκηνές; Επειδή αυτή είναι η δουλειά μου. Ρωτήσατε ποτέ τον Τζιν Κέλι γιατί χορεύει;», απάντησε στην ερώτηση γιατί κάνει μόνος του όλες τις δύσκολες σκηνές δράσης, ρισκάροντας συχνά τραυματισμούς ή και την ίδια του τη ζωή.
Ο Τομ Κρουζ αγαπάει τη δουλειά του. Και δεν παραλείπει να το αναφέρει κάθε φορά που του δίνεται η ευκαιρία, όπως στο master class που έδωσε, μια μόνο από τις δουλειές που του έχει αναθέσει το Φεστιβάλ ως επίτιμο και πιο διάσημο καλεσμένο από όλους στη φετινή διοργάνωση.
«Μεγάλωσα με τις ταινίες του Τσάρλι Τσάπλιν, του Μπάστερ Κίτον. Θα γινόμουν κι εγώ ηθοποιός. Ή ηθοποιός, ή πιλότος. Ανέβαινα στο πιο ψηλό κλαδί των δέντρων για να νιώθω ότι με κουνάει ο άνεμος. Έγραφα ιστορίες, με πλοκή και χαρακτήρες».
«Στην εφηβεία έκανα ό,τι δουλειά μπορείς να φανταστείς για να πληρώνω το εισιτήριο και να πηγαίνω σινεμά. Δεν σπούδασα ποτέ σε σχολή. Αλλά έβλεπα ταινίες. Ήξερα σινεμά. Ήμουν έτοιμος για την πρώτη ευκαιρία. Το “Taps” ήταν η δεύτερη οντισιόν που πήγα στα 18 μου και πήρα το ρόλο. Πρώτη μέρα στο γύρισμα είπα στον εαυτό μου “αυτή είναι η αρχή”…», είπε ανάμεσα σε άλλα ο ηθοποιός.
«Από παιδί έβαζα στόχους. Έβαζα στόχους και δούλευα σκληρά και τους πετύχαινα. Δε θα γινόμουν απλώς ηθοποιός. Θα γινόμουν ηθοποιός που θα έπαιζε αυτές τις ταινίες και θα έκανε αυτές τις επιλογές. Για αυτό από την πρώτη ταινία καθόμουν δίπλα στους σκηνοθέτες, τους διευθυντές φωτογραφίας, μελετούσα τη δουλειά τους. Ήθελα να ξέρω γιατί χρησιμοποιούν αυτό τον φακό, τι τόνο επιχειρούν στην ταινία, πώς στέκεται ο ηθοποιός μέσα στο πλάνο. Παρατηρούσα τους πάντες και ρούφαγα όσα μου έλεγαν. Ο Στάνλεϊ Κιούμπρικ με έπαιρνε από το πρωί στο σετ. Με έβαζε να παρακολουθώ το μόνιτορ. Έτσι καταλάβαινα την ατμόσφαιρα που προσπαθούσε να δημιουργήσει. Οπότε μπορούσα κι εγώ να παίξω καλύτερα το ρόλο μου. Ήμουν πολύ τυχερός γιατί έτυχε να συνεργαστώ με πολύ σπουδαίους δημιουργούς, οι οποίοι ταυτόχρονα ήταν και πολύ γενναιόδωροι και μοιραζόντουσαν τη γνώση τους».
Δείτε επίσης:
- Μοναξιά μου όλα – Πυξ Λαξ (1996)
- Όλο μ΄ αφήνεις να σ΄ αφήσω – Πυξ Λαξ (1999)
- Ακόμα κ αν λείπεις είσαι μαζί μου – Πυξ Λαξ (1996)
- Κάτι να γυαλίζει – Βασίλης Καζούλης (1991)
- Στιγμές – Νίκος Παπάζογλου (1984)
- Τυφλές ελπίδες – Παντελής Θαλασσινός
